8 باور اشتباه رایج در مورد ADHD و راهکارهای رفع آن

مقدمه

اختلال کم توجهی-بیش فعالی (ADHD) یکی از شایع‌ترین اختلالات روانی در کودکان است که در بسیاری از موارد، به دلیل تصورات غلط و باورهای نادرست، تحت تأثیر قرار می‌گیرد. این اختلال به دلیل علائم خاص خود، از جمله بی‌توجهی، بیش فعالی و رفتارهای تکانشی، در بسیاری از مواقع مورد سوءتفاهم و اشتباهات تشخیصی قرار می‌گیرد. در این مقاله به بررسی برخی از مهم‌ترین تصورات نادرست و باورهای اشتباهی که درباره ADHD وجود دارد پرداخته خواهد شد و راهکارهایی برای رفع این اشتباهات و آگاهی بیشتر در این زمینه ارائه خواهد شد.

تصورات نادرست در مورد ADHD

1. “کودک من خیلی کوچک است تا ADHD داشته باشد.”

یکی از شایع‌ترین باورهای نادرست این است که ADHD تنها یک مشکل مربوط به کودکان مدرسه‌ای است. در حالی که، علائم ADHD می‌توانند در سال‌های پیش‌دبستانی نیز نمایان شوند. برخی از ویژگی‌های رفتاری مانند تکانشی بودن و بیش فعالی که در کودکان پیش‌دبستانی مشاهده می‌شود، می‌تواند نشانه‌ای از وجود ADHD باشد. با این حال، تشخیص دقیق این اختلال در سنین پایین می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، زیرا برخی از این رفتارها در کودکان پیش‌دبستانی به طور طبیعی دیده می‌شود.

2. “او فقط تنبل است و انگیزه ندارد.”

این باور نادرست به رفتار کودکانی اطلاق می‌شود که برای متمرکز شدن در کلاس یا انجام کارهای طولانی مدت، مانند نوشتن مقاله‌های بلند، دچار مشکل هستند. رفتارهایی که به نظر می‌رسد نشان‌دهنده تنبلی یا عدم انگیزه باشد، در حقیقت به علت مشکلات واقعی در تمرکز و انجام کارهاست. کودکان مبتلا به ADHD به طور معمول تمایل دارند که موفق شوند و از کارهای خوب خود تقدیر دریافت کنند.

3. “او فقط یک بچه پر جنب و جوش است یا یک رویای بزرگ دارد، اما این طبیعی است.”

این نگرش اشتباه است که کودکانی که بیش فعال یا بیش‌توجه هستند، صرفاً در معرض رفتارهای طبیعی دوران کودکی قرار دارند. برای کودکانی که مبتلا به ADHD هستند، این رفتارها به‌طور مستمر و تأثیرگذار در زندگی روزمره آنها اختلال ایجاد می‌کند. این اختلال می‌تواند در عملکرد تحصیلی، روابط خانوادگی و تعاملات اجتماعی تأثیر بگذارد.

4. “درمان ADHD آن را درمان خواهد کرد و هدف این است که هر چه زودتر از داروها خارج شویم.”

ADHD یک اختلال مزمن است که به طور معمول به طور کامل درمان نمی‌شود، بلکه به‌طور مداوم تغییر می‌کند. در بسیاری از موارد، افراد مبتلا به ADHD به تدریج می‌توانند با تکنیک‌های مختلف زندگی خود را سازماندهی کنند و حتی داروها را قطع کنند، ولی این به معنای از بین رفتن کامل اختلال نیست. هدف درمان نه تنها کاهش علائم است، بلکه به فرد کمک می‌کند تا در هر مرحله از زندگی خود به بهترین نحو ممکن عملکرد داشته باشد.

5. “او ساعت‌ها روی بازی‌های ویدیویی متمرکز می‌شود. او نمی‌تواند ADHD داشته باشد.”

یکی دیگر از تصورات غلط این است که اگر کودک بتواند برای مدت طولانی روی یک فعالیت خاص مانند بازی‌های ویدیویی تمرکز کند، ممکن است به ADHD مبتلا نباشد. در حقیقت، ADHD بیشتر مشکلاتی را در انجام کارهایی که نیاز به تمرکز طولانی مدت دارند، ایجاد می‌کند. بازی‌های ویدیویی، به دلیل جذابیت بصری، صدا و فعالیت فیزیکی، می‌توانند به راحتی توجه کودک را جلب کنند، در حالی که فعالیت‌های مانند مدرسه و درس خواندن معمولاً برای کودکان مبتلا به ADHD چالش‌برانگیزتر هستند.

6. “ADHD به دلیل تربیت ضعیف والدین است.”

ADHD به هیچ وجه نتیجه از عدم تربیت مناسب یا ضعیف والدین نیست. البته رفتارهای ناشی از ADHD می‌توانند چالش‌هایی برای والدین ایجاد کنند و ممکن است روش‌های تربیتی ضعیف، مانند بی‌ثباتی در تعیین حدود و قوانین، علائم ADHD را تشدید کنند. اما اختلال ADHD به‌طور مستقل از شیوه تربیتی والدین ایجاد می‌شود.

7. “اگر پس از ارزیابی دقیق، کودکی تشخیص ADHD نگیرد، نیازی به کمک ندارد.”

ADHD به‌طور پیوسته‌ای تشخیص داده می‌شود، به این معنا که ممکن است کودک علائم ADHD را داشته باشد اما شدت آن به‌گونه‌ای نباشد که تشخیص قطعی داده شود. با این حال، چنین کودکانی همچنان نیاز به کمک و پشتیبانی دارند. در این موارد، والدین و معلمان می‌توانند با استفاده از مشاوره‌های روان‌شناختی و تکنیک‌های مدیریت رفتار در خانه و مدرسه، به کودک کمک کنند.

8. “کودکان مبتلا به ADHD این اختلال را به طور کامل پشت سر می‌گذارند.”

باور رایج دیگری که در گذشته وجود داشت، این بود که کودکان مبتلا به ADHD با رسیدن به سن بلوغ، دیگر با این اختلال مواجه نخواهند بود. اما مطالعات اخیر نشان داده‌اند که بسیاری از جوانان و بزرگسالان همچنان با علائم ADHD دست‌وپنجه نرم می‌کنند. برای بسیاری از بزرگسالان، درمان‌های دارویی همچنان مفید است و به آنها کمک می‌کند تا در زندگی روزمره خود عملکرد بهتری داشته باشند.

نتیجه‌گیری

باورهای نادرست و تصورات غلط درباره ADHD می‌توانند به مشکلات زیادی برای کودکان و والدین آنها منجر شوند. آگاهی و درک دقیق از این اختلال، می‌تواند به بهبود تشخیص و درمان کمک کند. هرچند که ADHD یک اختلال مزمن است، اما با درمان‌های مناسب و استراتژی‌های حمایت‌گرانه، افراد مبتلا به این اختلال می‌توانند زندگی موفقی داشته باشند.

سوالات متداول (FAQ)

1. ADHD چیست؟
ADHD یک اختلال روانی است که با بی‌توجهی، بیش‌فعالی و رفتارهای تکانشی مشخص می‌شود و معمولاً در کودکان تشخیص داده می‌شود.

2. آیا ADHD درمان قطعی دارد؟
ADHD یک اختلال مزمن است و درمان قطعی ندارد، اما با درمان‌های مناسب می‌توان علائم آن را مدیریت کرد.

3. چه علائمی نشان‌دهنده ADHD است؟
علائم اصلی ADHD شامل بی‌توجهی، بیش‌فعالی و تکانشی بودن است.

4. آیا درمان‌های دارویی برای ADHD موثر هستند؟
بله، درمان‌های دارویی می‌توانند به کاهش علائم ADHD کمک کنند و در برخی موارد نیاز به ادامه درمان در بزرگسالی وجود دارد.

5. آیا والدین می‌توانند به مدیریت ADHD کمک کنند؟
بله، والدین می‌توانند با استفاده از روش‌های تربیتی مؤثر و تکنیک‌های مدیریت رفتار به کودکان مبتلا به ADHD کمک کنند.

نکات کلیدی

1. ADHD می‌تواند در سنین پیش‌دبستانی نمایان شود.

2. ADHD یک اختلال مزمن است که ممکن است در بزرگسالی ادامه یابد.

3. درمان ADHD به هدف کمک به فرد برای مدیریت علائم است، نه درمان کامل.

4. علائم ADHD می‌تواند در فعالیت‌های مختلف متفاوت باشد.

5. شیوه تربیتی والدین نمی‌تواند موجب ADHD شود، اما می‌تواند علائم را تشدید کند.

6. کمک به کودکانی که دچار علائم ADHD هستند نیازمند حمایت‌های روان‌شناختی و رفتاری است.

7. آگاهی از ADHD می‌تواند به بهبود تشخیص و درمان کمک کند.